پسر زمستان

خوبه آدم کمال‌ گرا نباشه. این جمله رو، هرکسی نمیتونه درک کنه.

خلاصه‌‌‌ای از این روزا، دارم یه سیستم لایسنس گذاری مینویسم، یه چیزی از بیس که برا اینده بسیار بهش نیاز دارم.

این وسط وبلاگ جدیدم تو وردپرس اماده شده، آما کمال گرایی اگه بخوام به آلمانی خیلی سخت بگم، دهنمو سرویس کرده چون یه قالب ساده و خوشگل گذاشتم، ولی میگه غلط اضافی نکن خودت بنویس :/

ولی من شکستش میدم، بهتون قول میدم

پ ن : وسط این همه کار و خستگی، همین که تو رو دارم ارامش بهم تزریق میشه

به خودم : لطفا اذیتش نکن، تو باید ذوق تو چشمام، لمس دستاشو داشته باشی :)

درسته بیان دیگه ارزشی برامون قائل نیست همه چیز از امار تا تاریخ پستا خراب شده ولی دلیل نمیشه هنوز نیایم و دوستای وبلاگنویسمون رو یادمون بره

چه خبرچیکار میبینید رفقا ؟

پ ن : وقتی میگم رفقا یاد کتاب ۱۹۸۴ میوفتم اونم با صدای آرمان سلطان زاده عزیز

گذشتیم از ساده‌ترین چیزهایی که حقمون بود…

همون چیزهایی که توی بقیه‌ی دنیا، حتی بهش فکر هم نمی‌کنن.

یه حساب پی‌پال، یه کارت برای خرید از بازار جهانی،

و اینکه با نوشتن یه پروژه، بتونی دقیقاً همون چیزیو بخری که دلت می‌خواد...

نه آرزو، واقعیت؛

یه ماشین، یه موتور، یه وسیله‌ای که صرفاً خواستنش کافی باشه.

آره، بخند…

ما هم خندیدیم،

هی خندیدیم و جوک ساختیم،

تا جایی که صدای خنده‌هامون با صدای خاموشی یکی شد.

برق نیست، آب نیست… ولی خب، مهم اینه که «شوخی» بلدن مردم.

دل‌خوش شدیم به چیزهایی که فقط اسمش مونده.

شدیم آدم‌هایی با ظاهر مرتب، واژه‌های قشنگ،

که تهش فقط بلدیم بگیم: "به ما چه؟"

تا مبادا، یه وقت، زیادی واقعی به نظر بیایم.

وسط کار بودم که این جمله، مثل صدای بلندِ یه حقیقت تو ذهنم پخش شد
درست مثل یه سکانس از‌‌‌ای چی گو‌‌‌ای چیه؛ لحظه‌ای که فقط یک‌بار میاد و قراره مسیرت رو تغییر بده.
برای اینکه این تلنگر همیشه جلو چشمم باشه، اینجا ثبتش می‌کنم:

با همه‌ی توانم، با همه‌ی تلاشم، راهی رو اومدم که کم‌تر کسی جرأت قدم گذاشتن توش رو داره.
رسیدم به نقطه‌ای که باید محکم‌تر از همیشه بایستم.
چون من آدم باخت نیستم.

برای گوشه‌ گوشه‌ی ایران نوشتیم #تسلیت،

و امروز نوبت شهر من، پایتخت اقتصادی کشور، شد...

با اندوه از دست دادن چند همشهری عزیز

ایران قشنگ ما سرزمین غم نبود،

ما را با بی‌تدبیری‌هایشان به سوی اندوه کشاندند.

هیچ‌گاه، هیچ درسی از هیچ حادثه‌‌‌‌ای نگرفتند ...

دردی کهنه که هر روز تازه‌تر می‌شود.

برای اینکه نشون بدی یه جایی همه‌ی این تلاشات نتیجه داده، اردیبهشت رو واقعا بهشتی کن تا برسیم بهش تا همه‌ی رویاهایی که داری رو زندگی کنیم. میدونم خسته شدی، ولی (لطفا) این مسیر رو به بهشت رویاهات برسون.

دنیای ماپر از کلمه‌ ست! اینجا دورهمیم که بنویسیم، یاد بگیریم و حال خوب بسازیم.

تو این اوضاع بیان رباتی رو برا گروه وبلاگنویسا زدم تا بتونیم یکم این رو فعال تر کنیم به امید اینکه یه نفر از تیم بیان ببینه و یکاری کنه

اگه دوست داشتید شما هم وبلاگتون رو ثبت کنید و به جمع ما توی تلگرام بیاید / @Weblognevisha

تاسیان رو که میبینی انقدر وایب خوبی از ایران دهه 50 میگیری، با اینکه سریال یه عاشقانس

موزیک‌های قدیمی‌، رفاقت‌های پایدار 2 نفره ، مستی دو نفره و حال خوب

اول از همه سال ۴۰۴ رو بهتون خیلی تبریک میگم. آرزوی بهترین اتفاقات رو براتون دارم

خب تعطیلات هم تموم شد راستش از خیلی وقت پیش نه بوی عیدی به مشاممون میرسه نه تعطیلات چون در واقع با دلار بالای ۱۰۰ هزار تومان خوشی به آدم میاد ؟

میتونم گله کنم شکایت کنم ولی نوچ دارم سعی میکنم بی خیال بشم و برم و حداقل جای دیگه آرامش رو پیدا کنم

از فردا کارم رسما شروع میشه چون تو این ۱۵ ۱۶ روز از فروردین ک مونده باید بیس کار رو بهترین نحو بیارم بالا

شما چه خبر ؟